...............................ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

~

................κιτρινισμένες λιθο-γραφίες... για τον άνθρωπο και τις αξίες που χάθηκαν στην εποχή μας...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.........................."Η εξουσία χαρίζει τα αγαθά της μόνο σε όσους επιθυμούν να την υπηρετήσουν". Μιχ. Σπέγγος........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΟΡΤΑΤΣΗΣ:(1550-1610), «ΕΡΩΦΙΛΗ»

Dionisis Vitsos
ΖΑΚΥΝΘΟΣ

«Του πλούτου αχορταγιά, τση δόξας πείνα,
του χρυσαφιού ακριβειά καταραμένη,
πόσα για σας κορμιά νεκρά απομείνα!
Πόσοι άδικοι πολέμοι σηκωμένοι!»

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΟΡΤΑΤΣΗΣ:(1550-1610), «ΕΡΩΦΙΛΗ»

~~~~~~~

[ΕΡΩΦΙΛΗ: Από τις πιο γνωστές τραγωδίες της κρητικής λογοτεχνίας. Πρέπει να γράφτηκε περίπου το 1595 (αφού αναφέρεται στην επιδημία πανούκλας που έπληξε την Κρήτη ανάμεσα στο 1592 και το 1595). Εκδόθηκε πρώτη φορά το 1637 στη Βενετία.]
~~~
[ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΟΡΤΑΤΣΗΣ: Θεατρικός συγγραφέας της περιόδου της ακμής της κρητικής λογοτεχνίας. Έγραψε τα έργα Ερωφίλη, Κατσούρμπος και Πανώρια.]

[Εικόνα: Γιάννη Τσαρούχη Ερωφίλη - αναδημοσιευμένο από Το Βήμα 2/6/02]

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Κώστας Λάμπος "ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ"

   Βιβλιο-παρουσίαση    

"ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ"
του Κώστα  Λάμπου 
Εκδόσεις ΤΥΠΩΘΗΤΩ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΔΑΝΟΣ, 
Αθήνα 1999, 3η έκδοση, σελ. 216
Διδότου 37, 106 81 Αθήνα, 
Τηλ.:2103642003,  Φαξ 2103642030

Αυτό το βιβλίο αποτελεί, ίσως, την πιο διεισδυτική ανάλυση των πτυχών, της φύσης, των ορίων, αλλά και των οριζόντων των Συνεταιρισμών. Ο συγγραφέας αναδεικνύει μέσα από τη μελέτη τόσο του ελληνικού, όσο και του παγκόσμιου Συνεταιριστικού Κινήματος το ιστορικό βάθος, το συστημικό πλάτος και την ιστορική προοπτική του θεσμού των Συνεταιρισμών και εκφράζει την αισιοδοξία του για το θρίαμβο της Άμεσης Συνεταιριστικής Δημοκρατίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, όταν, αργά ή γρήγορα η ανθρωπότητα θα βρεθεί «με την πλάτη στη γωνία» αντιμέτωπη με την βαρβαρότητα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που ξεπερνάει τις παραδοσιακές προσεγγίσεις του φαινομένου των Συνεταιρισμών προσεγγίζοντάς το από την οπτική των επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων και των κοινωνικών αναγκών του 21ου αιώνα, γεγονός που το κατέστησε εγχειρίδιο σπουδών σε Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και εργαλείο εκπαίδευσης χιλιάδων συνεταιριστικών στελεχών.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

Καλπάζει το χρέος των ΗΠΑ πάνω από τα 21 τρισεκατομμύρια δολάρια

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

Η πορεία του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ με πρόβλεψη έως το 2040

19/03/2018

Στα υψηλότερα επίπεδα της ιστορίας του βρίσκεται πλέον το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ, ένα χρόνο μετά την υπόσχεση του Ντόναλντ Τραμπ ότι θα το «εξαφανίσει» σε διάστημα οκτώ χρόνων.
Η πορεία του χρέους αναμένεται να συνεχίσει την ξέφρενη πορεία της ύστερα από τις φοροαπαλλαγές ύψους 1.5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων που προώθησε ο νέος πρόεδρος.
Παρόλα αυτά η αύξηση έρχεται σε συνέχεια και της προεδρίας Ομπάμα, στη διάρκεια της οποίας το χρέος σχεδόν διπλασιάστηκε από τα 9 στα 20 τρισεκατομμυρία.
Όπως έχουμε αναφέρει «Στα μέσα Ιανουαρίου του 2018, ο κινεζικός οίκος αξιολόγησης Dagong υποβάθμισε το αξιόχρεο των ΗΠΑ σε BBB+ από Α-, με αρνητική προοπτική. Αντί όμως να σημάνει συναγερμός, τα αμερικανικά ΜΜΕ κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ με δεκάδες άρθρα για την «αφερεγγυότητα» του συγκεκριμένου οίκου. «Ποιος είχε ξανακούσει τον Dagong;» ήταν το επαναλαμβανόμενο μοτίβο αρκετών αναλυτών που προσπαθούσαν να «ξεχάσουν» ότι ο πιο διακεκριμένος οίκος αξιολόγησης στην Κίνα, δηλαδή τη χώρα που κατέχει το σημαντικότερο τμήμα του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ, ίσως να γνωρίζει κάτι περισσότερο για την πραγματική κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας».

_________

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Τι θέλει η αστική τάξη από το εργατικό κίνημα;

  Εργατικό Κίνημα  

Τι θέλει η αστική τάξη από το εργατικό κίνημα;-LeninReloaded


Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου κατέστη σαφέστατη από την επιχειρηματολογία της λεγόμενης «αριστεράς» υπέρ της «επανίδρυσης του συνδικαλιστικού [όχι εργατικού] κινήματος» και ενάντια στις λενινιστικές ή και «μαοϊκές» «ακρότητες» με τις οποίες το ΠΑΜΕ απειλεί τον καθαγιασμένο συνδικαλισμό της αστικής πατρονείας και ανάθεσης: αυτό το οποίο θέλει η αστική τάξη είναι

* πρώτον, ένα εργατικό κίνημα που εξαφανίζεται χωρίς υπόλειμμα στον συνδικαλισμό, ένα κίνημα δηλαδή όπου η εργατική ταυτότητα δίνει τη θέση της στην αστικά ελεγχόμενη συνδικαλιστική δομή των εργατολόγων, των δικηγόρων, των διευθυντών Ινστιτούτων Μελετών, των επαγγελματιών της από τα πάνω οργάνωσης ενός πράγματος του οποίου το αρμόζον όνομα δεν είναι ούτε προλεταριάτο, ούτε εργατική τάξη, αλλά «εργατικό δυναμικό». Με άλλα λόγια, η αστική θέλει ένα εργατικό κίνημα απόλυτα ελεγχόμενο γραφειοκρατικά — αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα πρόσωπα που επαγγέλονται τον αντι-γραφειοκρατικισμό για να το κατανοήσει αυτό.

* δεύτερον, μια εργατική τάξη της οποίας η ταραχώδης ενεργητικότητα και οι πολεμικές αρετές (θάρρος, πειθαρχία, αυτοθυσία, αλληλεγγύη) να μπορούν όχι να κατασταλούν αλλά να χειραγωγηθούν για αστικούς σκοπούς. Η αστική τάξη διαθέτει πολλά σχεδιαστικά επιτελεία αλλά λίγους στρατιώτες. Σε αυτό το πρόβλημα, ένα τμήμα της ανταποκρίθηκε οργανώνοντας τον δικό του, φασιστικό στρατό· το άλλο τμήμα της, αυτό το οποίο φιλοδοξεί να αρπάξει την διαχείριση του κράτους για όφελος της δικής του συμμαχίας γραφειοκρατών, διανοουμένων, «ειδικών», παραγωγών «άυλης αξίας», δημοσίων υπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων, κλπ, γνωρίζει, ένα χρόνο και βάλε μετά το καλοκαίρι της αγανάκτησης, ότι χρειάζεται και αυτό τον δικό του στρατό για να πιέσει ή να «εκβιάσει» όπως του αρέσει να λέει με αρκετή δόση ακρίβειας, τον αντίπαλό του στην ενδοαστική σύγκρουση που μασκαρεύεται ως σύγκρουση κεφαλαίου και προλεταριάτου στη χώρα μας. Για αυτό το δεύτερο κομμάτι, η εργατική τάξη είναι ο «χρήσιμος ηλίθιος» που θα κινητοποιηθεί και θα ματώσει για τα δικά της συμφέροντα, για να πιέσει το ξένο κεφάλαιο για τις παραχωρήσεις που χρειάζεται η αστική τάξη για να επανασυγκολλήσει τις συμμαχίες της και να ξαναχτίσει την επαπειλούμενη ηγεμονία της πάνω στα φτωχά και λαϊκά στρώματα.

Αυτό που δεν θέλει η αστική τάξη στην Ελλάδα, ούτε αυτή που έχτισε τον φασιστικό και ξενοφοβικό της στρατό, ούτε αυτή που σχεδιάζει να οικειοποιηθεί τον «στρατό» του εργατικού κινήματος αποκλείοντάς το από κάθε άλλη προοπτική είναι η εργατική αυτονομία. 

Δεν εννοώ με αυτόν τον όρο την εργατική «αυτονομία» από κόμματα, αυτό το τετριμμένο σλόγκαν εκδοχών μικροαστικού αναρχισμού. Εννοώ την εργατική αυτονομία από τα αστικά συμφέροντα, απότην αστική ηγεμονία πάνω στις μορφές οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης. Είναι κρίσιμο για την αστική τάξη, καθώς οι ρυθμοί προλεταριοποίησης αυξάνονται διαρκώς, καθώς όλο και περισσότεροι κατρακυλούν από το «μικροαστικό» στο «προλεταριακό» στάτους, καθώς ο εφεδρικός στρατός των ανέργων ξεπερνά σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων, να θεμελιώσει θεσμικά το μπλοκάρισμα κάθε προοπτικής αυτονόμησης των εργατικών αγώνων από τις δικές της προτεραιότητες, τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της συμμαχίες, τα δικά της σχέδια.

Στην κατεύθυνση αυτή εκμεταλλεύεται όλα τα διαθέσιμα μέσα για να εξασφαλίσει την αδυναμία και υποτέλεια του εργατικού κινήματος: τις γλυκερές και απατηλές υποσχέσεις, την ωμή φοβέρα της «καταστροφής» που θα επέλθει αν δεν προσυπογράψει το εργατικό κίνημα έγκαιρα τη δουλεία του στις αστικές στοχεύσεις, την διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της θεωρητικής γνώσης για αυτή, τα μεγάλα λόγια, τα προκάτ οράματα και την συνηθισμένη αστική λογοκοπία.

Από την δική του πλευρά, το εργατικό κίνημα έχει μία και μόνο επιλογή: είτε να εμπιστευτεί για πολλοστή φορά την αστική τάξη που από το 1821 και μετά οδηγεί τις μάζες από καταστροφή σε καταστροφή (πόλεμο, χρεοκοπία, παρατεταμένες πολιτικές κρίσεις, πραξικοπηματική βία, φασισμό), και μάλιστα σε μία περίοδο που οι σχεδιασμοί της συγκρούονται πρώτα με τους ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς άλλων τμημάτων της εθνικής αστικής τάξης και με αυτούς πολλαπλών διεθνών αστικών τάξεων· είτε να αναζητήσει την «διέξοδο από την κρίση» στις απτές μορφές οργάνωσης, συσπείρωσης και ταξικής εκπαίδευσης και συνειδητοποίησης που ανοίγονται μπροστά της από την στιγμή που αρχίζει επιτέλους να παλεύει για δικό της λογαριασμό και όχι για να «σώσει τη χώρα», να «φέρει την ανάπτυξη», να «επανεφεύρει την δημοκρατία» ή να «αναστηλώσει την Ευρώπη των λαών.»

Η αυτονόμηση του εργατικού κινήματος, η απόρριψη εκ μέρους του τού ρόλου του «δεκανικιού» ή του πιονιού στην αστική σκακιέρα, είναι το θεμέλιο της αποτελεσματικότητάς του απέναντι στις προσπάθειες αφοπλισμού και εγκλωβισμού του. Είναι όμως επίσης ο προθάλαμος του πραγματικού επανακαθορισμού των στοχεύσεων του σοσιαλισμού στον εικοστό πρώτο αιώνα: η μήτρα του σοσιαλισμού ήταν εξ αρχής το εργατικό κίνημα, και ήταν η δική του απτή εμπειρία, οι δικές του συγκεκριμένες ανάγκες, τα δικά του προβλήματα και όρια που έπαιξαν τον ρόλο της λυδίας λίθου της επαναστατικής θεωρίας, της κρησάρας που ξεχώρισε την ήρα από το στάρι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ιστορικά καταδικασμένο, ή δεσμευμένο αν προτιμάτε, να αιμοδοτήσει την μήτρα που το γέννησε. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να επανεφεύρει τους όρους ύπαρξής του πέρα από τα ιστορικά όρια του προηγούμενου αιώνα. Ζούμε την χρονικά παράδοξη στιγμή που το παιδί αγωνίζεται να γεννήσει την ίδια του τη μάνα ώστε να εξασφαλίσει τη δική του ζωή.
Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να αρχίσει κανένας νέος κύκλος στην ιστορία, που θέλουν η γέννα αυτή να καταλήξει σε αποβολή. Είναι αυτοί που φοβούνται την ιστορική αλλαγή γιατί τρέμουν για τα προνόμια που εξασφάλισαν με κάθε είδους ατιμία· όμως δεν θα πετύχουν. Η ιστορία, όσο και να αγωνίζονται να την ελέγξουν, θα αλλάξει σελίδα, θα σκορπίσει τις συμμαχίες που χτίστηκαν για δεκαετίες, θα καταστρέψει τους πύργους από άμμο των ατομικών προνομίων μυριάδων από όσους υπολογίζουν να επιπλεύσουν στα πτώματα, θα βυθίσει κάθε απόπειρα παλινόρθωσης στο χάος. Στο χέρι του εργατικού κινήματος είναι να εκμεταλλευτεί το ίδιο τον ενδοαστικό σπαραγμό που θα συνεχίσει να εντείνεται και να εκβιάσει αυτό, επιτέλους, την πορεία της ιστορίας προς την ισότητα, την δικαιοσύνη και την χειραφέτηση από την εξουσία του κεφαλαίου.

_____________

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

ΑΙΣΧΟΥΣ συνέχεια: Ο ΕΦΚΑ (ΙΚΑ) κατάσχει δυαράκι 62χρονης κοπτοραπτούς 64 τ.μ στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης


ΑΙΣΧΟΥΣ συνέχεια: Ο ΕΦΚΑ (ΙΚΑ) κατάσχει δυαράκι 62χρονης κοπτοραπτούς 64 τ.μ στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης // (Επίθεση δίχως όριο στον λαό μας, από Κράτος και Τράπεζες... Την ίδια ώρα οι πραγματικοί "στρατηγικοί κλέφτες", οι πραγματικοί "στρατηγικοί κακοπληρωτές, ολιγάρχες" μένουν στο απυρόβλητο... 
-Δ. Τζ.)
Συγκεκριμένα, σε αναγκαστική κατάσχεση α’ κατοικίας στη λαϊκή περιοχή του Ευόσμου, και όχι σε κάποιο ακριβό προάστιο της Θεσσαλονίκης, προέβη στις 3 Οκτωβρίου ο ΕΦΚΑ. Πρόκειται για ένα δυαράκι μιας 62χρονης με οφειλές προς το Ταμείο. Η εν λόγω περίπτωση αποδεικνύει την κρατική αναλγησία για περιπτώσεις φυσικών προσώπων που βρέθηκαν με οικονομικά ανοίγματα και οφειλές παρότι προσπάθησαν να ανταποκριθούν και δεν ήταν στρατηγικοί κακοπληρωτές ή μπαταχτσήδες. 
Συγκεκριμένα, την κατοικία της κινδυνεύει να χάσει η επαγγελματίας Δ.Κ. από τη βόρεια Ελλάδα μετά από κατάσχεση που επέβαλε ο ΕΦΚΑ πριν από λίγες ημέρες λόγω οφειλών της στο ΙΚΑ. Ειδικότερα, η 62χρονη, που εργαζόταν από την ηλικία των 12 ετών, κατάφερε να δημιουργήσει μια ατομική επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα μια οικοτεχνία στον κλάδο της ένδυσης. Με αγώνες και κάτω από μεγάλες δυσκολίες, καθώς αναγκάστηκε να μεγαλώνει μόνη τα δύο παιδιά της, βλέπει τον κόσμο της να καταρρέει και να πετιέται κυριολεκτικά στον δρόμο. 
Επαγγελματίας με μακρά πορεία στον χώρο της, για χρόνια πάλευε να επιβιώσει. Ωστόσο κατά την πρώτη κρίση των τελών της δεκαετίας του ’90 δημιούργησε οφειλές στο ΙΚΑ, τις οποίες βέβαια κάλυπτε όπως μπορούσε. Η δεύτερη περίοδος προβλημάτων προέκυψε το 2007-2008, όταν η χώρα εισερχόταν στην κρίση, όμως η ίδια εξακολουθούσε να καταβάλλει μεγάλο τμήμα των οφειλών της, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να επιδείξει καλό πρόσωπο και να μην αδιαφορήσει για τα χρέη της προς το ΙΚΑ που αφορούσαν εισφορές για εργαζομένους της. Η κρίση των τελευταίων ετών, όμως, την οδήγησε σε ασφυξία, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να εξοφλήσει τα τελευταία 32.000 ευρώ από τις οφειλές της, οι οποίες με τις προσαυξήσεις ανήλθαν σε 63.898 ευρώ.
Η καθημερινότητα της Δ.Κ.
Σήμερα προσπαθεί καθημερινά να κρατήσει όρθια την επιχείρησή της διότι, έχοντας οφειλές στο πρώην ΤΕΒΕ, δεν μπορεί να συνταξιοδοτηθεί και πρέπει να κερδίζει τα προς το ζην για να μπορέσει να επιβιώσει η ίδια και το ένα της παιδί που έχει αναπηρία και το βοηθά οικονομικά. Κάπως έτσι, τον Οκτώβριο του 2017 κατασχέθηκε η πρώτη κατοικία της, ένα σπίτι στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης 64 τ.μ., αξίας μόλις 34.000 ευρώ, όπως αποδεικνύει και το κατασχετήριο από το Περιφερειακό ΚΕΑΟ Θεσσαλονίκης και τον τοπικό ΕΦΚΑ που της επιδόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. 
Η οφειλέτρια μάλιστα βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση διότι το σπίτι το απέκτησε με δάνειο, αποτελεί την κύρια κατοικία της και το εξυπηρετεί με ρύθμιση, ενώ το ίδιο κάνει και με τα χρέη στην Εφορία, μια που είναι ενταγμένη στις 100 δόσεις. Το όλο της προφίλ δείχνει ότι πρόκειται για επαγγελματία που δεν είναι αδιάφορη για τις υποχρεώσεις της, αλλά προσπαθεί κάτω από το αρνητικό κλίμα της εποχής και της αγοράς να πληρώνει ό,τι και όπως μπορεί. Το πρόβλημα της οφειλέτριας, όμως, μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι συμβατικά προβλεπόμενη και πάγια πρακτική των τραπεζών, άρα και του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που δανειοδότησε την αγορά της κατοικίας της όταν επιβάλλεται κατάσχεση από τρίτο (εν προκειμένω από το ΙΚΑ), να καταγγέλλει τη δανειακή σύμβαση και να απαιτεί την εξόφληση ολόκληρου του υπολοίπου δανείου.
Η γυναίκα, επίσης, δεν μπορεί να τύχει προστασίας μέσω του νόμου Κατσέλη διότι έχει εμπορική ιδιότητα και πλέον διακινδυνεύει σοβαρά να χάσει το σπίτι της και να μείνει στον δρόμο. Και φυσικά η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ, διότι θα χάσει μεν το σπίτι της αλλά θα εξακολουθεί να οφείλει. Οπως αναφέρει η γνωστή νομικός και ακτιβίστρια σε θέματα κόκκινων δανείων και στέγης που αναδεικνύει αυτά τα θέματα, Αριάδνη Νούκα, «το περιστατικό αυτό ξεφεύγει από κάθε λογική και αποδεικνύει την αναλγησία του κράτους.
Καταρχήν αφορά την α’ κατοικία μιας 62χρονης γυναίκας που παλεύει με νύχια και με δόντια να επιβιώσει βοηθώντας οικονομικά και το ανάπηρο παιδί της. Η πεισματική και ακατανόητη άρνηση της Πολιτείας να νομοθετήσει την προστασία των οικονομικά αδύναμων πολιτών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους είναι παροιμιώδης. Η βασική αρχή του δικαίου “ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα” αγνοείται προκλητικά. Στην περίπτωση αυτή, όμως, δημιουργούνται εύλογες απορίες αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο ο ΕΦΚΑ, υποβαλλόμενος μάλιστα και στα όποια έξοδα που βαρύνουν τον Ελληνα φορολογούμενο πολίτη, επέβαλε μια κατάσχεση από την οποία ουδόλως πρόκειται να ωφεληθεί, με δεδομένο ότι η οικία αξίας 34.000 ευρώ, που κατέσχεσε αποκτήθηκε με τραπεζική δανειοδότηση και υπάρχουν και άλλες οφειλές προς την Εφορία.
Αντί λοιπόν να κυνηγηθούν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές που ζουν εις βάρος όλων των πολιτών και κατ’ αυτόν τον τρόπο να προστατευτεί το δημόσιο συμφέρον, δέχονται επίθεση οικονομικά αδύναμοι πολίτες που δεν έχουν περιουσίες ούτε βίλες, αποκαλύπτοντας την αδιαφορία της Πολιτείας απέναντι σε καταστάσεις για τις οποίες η ίδια έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στη δημιουργία τους». 
___________
Δημήτρης Μαρκόπουλος στο "Πρώτο Θέμα" 
__________
ΥΓ: (Μπορεί να έγινε λάθος επιλογή εφημερίδας για να δημοσιοποιηθεί το θέμα, όμως αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα του αίσχους της αναγκαστικής κατάσχεσης.
 -Δ.Τζ.)

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Η μηνιαία «Ιστορία», ένας θεσμός με διάρκεια

γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ *
Αγοράζοντας την «Ιστορία» από το περίπτερο για 4,5 ευρώ αισθάνομαι ότι επιτελώ μία πράξη επανασύνδεσης. Αλλωστε η κουλτούρα των εντύπων εκλαϊκευμένης ιστορίας, που πηγαίνει πίσω στον Διαφωτισμό και εκβάλλει στον 20ό αιώνα με μηνιαία περιοδικά ποικίλης ιστορικής ύλης σε πολλές χώρες, είναι ένα θεμελιώδες συστατικό της κινητικότητας των μεσαίων τάξεων. Ολα αυτά ίσως ακούγονται εκτός πλαισίου του 21ου αιώνα, αλλά η προσωπική μου ανάγκη για περιοδικό έντυπο ποικίλης ύλης παραμένει ισχυρή. Και χάρηκα που στο πρόσφατο τεύχος της «Ιστορίας» βρήκα, όπως συμβαίνει πάντα, άρθρα που μου προκάλεσαν σκέψη.
Η «Ιστορία Εικονογραφημένη», έκδοση του Εκδοτικού Οργανισμού Παπύρου, είναι από τα μακροβιότερα περιοδικά του ελληνικού Τύπου καθώς κυκλοφορεί στα περίπτερα από το 1968. Το σκέφτηκα πάλι, καθώς μέσα στο καλοκαίρι, μια άλλη αντίστοιχη (και πολύ νεότερη) έκδοση, τα «Ιστορικά Θέματα» (Γνώμων Εκδοτική), ανέστειλε τη λειτουργία της. Δεν υπάρχει κοινό; Υπάρχει περιορισμένη διαφήμιση; Ο κόσμο προτιμάει τα κοινωνικά δίκτυα;
Στο τεύχος Οκτωβρίου της «Ιστορίας», πάντως, διάβασα το αφιέρωμα στην Οκτωβριανή Επανάσταση (από τέσσερις διαφορετικές προσεγγίσεις: Θανάσης Γάλλος, Νίκος Γιαννόπουλος, Λυκούργος Αρεταίος, Μαρία Σαμπατακάκη), όπως χάρηκα και το άρθρο του Αντώνη Δ. Σατραζάνη για τη Γαλλική Στρατιά στη Θεσσαλονίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Και κάτι ακόμη. Καθώς στην Ελλάδα γνωρίζουμε λίγα για τον Δυτικό Μεσαίωνα, τα περιοδικά Ιστορίας έχουν πάντα πληθώρα τέτοιων άρθρων. Στην τελευταία «Ιστορία», βρήκα πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Απόστολου Μιχαηλίδη για τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄, «τον ισχυρότερο Πάπα του Μεσαίωνα».
____________

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Βενσάν Ντεκόμπ: «Η Ευρώπη κινείται χωρίς τους λαούς της»

γράφει η
Νόρα Ράλλη

Είναι κάτοχος του Μεγάλου Βραβείου Φιλοσοφίας της Γαλλικής Ακαδημίας, διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) καθώς και μέλος του Κέντρου κοινωνιολογικών και πολιτικών σπουδών Raymond-Aron.
Και αν αυτοί οι τίτλοι ακούγονται βαρύγδουποι, ας περάσουμε σε κάτι πιο δικό μας, πιο ελληνικό: ο Βενσάν Ντεκόμπ είναι ένας από τους λίγους Γάλλους φιλοσόφους που ασχολήθηκαν με το ρεύμα της αναλυτικής φιλοσοφίας και ως τέτοιος γνώρισε προσωπικά τον Κορνήλιο Καστοριάδη στους κόλπους της ομάδας «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» («Socialisme ou Barbarie»), της οποίας έγινε μέλος το 1964.
Τότε ο ίδιος ήταν 41 ετών και προφανώς έτοιμος να ασπαστεί τις επαναστατικές (για την εποχή, ίσως και όχι μόνο) ιδέες αυτής της ομάδας, κεντρική φιγούρα της οποίας ήταν ο Καστοριάδης.
Ο Βενσάν Ντεκόμπ μας μίλησε και για τον Ελληνα φιλόσοφο, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συζήτησης γι' αυτό που ονομάζουμε «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Εξάλλου, έρχεται τη Δευτέρα στην Ελλάδα όπου για πρώτη φορά θα μιλήσει ακριβώς γι' αυτό το θέμα. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων «Σύγχρονη σκέψη», που φέτος είναι αφιερωμένος στο «Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ταυτότητα», την Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος κάλεσε τον σπουδαίο Γάλλο φιλόσοφο και κορυφαίο στοχαστή για μία διάλεξη πάνω σ' αυτό που σήμερα ονομάζουμε «ταυτότητα».
Κάποιοι το ταυτίζουν με αυτό που παλαιότερα ονομάζαμε «ευρωπαϊκή ιδέα». Αλλοι πάλι διατυπώνουν την ανησυχία τους, καθώς η πρόσφατη επικαιρότητα (οικονομική κρίση, δημοψηφίσματα, Brexit, Καταλονία, τρομοκρατικές επιθέσεις, άνοδος του νεοναζισμού) μόνο την «κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα» δεν εκφράζει. Από τη μεριά του, ο κ. Ντεκόμπ είναι ξεκάθαρος«Το ίδιο το ευρωπαϊκό εγχείρημα βρίσκεται σε άσχημο μπλέξιμο. Ουσιαστικά, η Ευρώπη κινείται (όχι προχωράει) χωρίς τους λαούς της».
● Οπως είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση, τι εκφράζει ο όρος «ευρωπαϊκή ταυτότητα»;
Το γεγονός ότι πολλοί σχολιαστές θέτουν σήμερα το ζήτημα της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» δείχνει ότι το ίδιο το ευρωπαϊκό εγχείρημα βρίσκεται σε μεγάλο πρόβλημα, σε αυτό που ονομάζουμε «άσχημο μπλέξιμο». Στην πραγματικότητα, το ζήτημα διεκπεραιώνεται χωρίς οι λαοί της Ευρώπης να συμμετέχουν στη διαδικασία συγκρότησής της. Η Ευρώπη κινείται -όχι προχωράει- χωρίς τους λαούς της. Γι' αυτό και συνεχώς πληθαίνουν στις μέρες μας οι καταγγελίες για έλλειψη δημοκρατίας, για αδιαφάνεια ως προς τη λήψη αποφάσεων κ.ά. Γι' αυτό και οι Ευρωπαίοι πολίτες αρνούνται ή δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν αυτή την «ταυτότητα».
Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο η εμπορική συμφωνία με τον Καναδά (ΤΤΙP) έχει αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης και έγκρισης. Κανείς, ούτε καν οι Ευρωβουλευτές, δεν ξέρει τι έχει ειπωθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που θεωρητικά θεμελιώνεται στους ίδιους τους Ευρωπαίους πολίτες.
● Κατά την πρώιμη φάση συγκρότησής της, θα μπορούσαμε να πούμε, η Ευρώπη ήταν ένα μείγμα από το ελληνικό πνεύμα, το Ρωμαϊκό Δίκαιο, τη χριστιανική θρησκεία και το «νέο αίμα», δηλαδή τα βαρβαρικά φύλα που εισέβαλαν στην Ευρώπη από τον Βορρά και την Ανατολή. Ποια από αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαμε να «χρησιμοποιήσουμε» ή «να απορρίψουμε» σήμερα ως Ευρωπαίοι;
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ολόκληρο το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί: δηλαδή, αν μιλάμε για την Ευρώπη ως πολιτισμό (που περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία λαών, πολιτισμών και ιστοριών) ή αν αναφερόμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως ένα εμπνευσμένο έργο που πρέπει να επιτευχθεί σε αντίθεση με τον «οργανισμό» που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα. Και για να θυμηθούμε και τον δικό σας και δικό μας Καστοριάδη, πάνω απ’ όλα υπάρχει μια σοβαρή ιδέα της κοινωνικής ζωής, σε συνδυασμό πάντα με τον μαρξισμό. Υπάρχει, δηλαδή, αυτό που ονομάζουμε κοινωνία ως θεσμός και όχι μόνον ως ένα σύνολο πολλών προσώπων, που οι επιστήμονες αλλά και οι φιλόσοφοι προσεγγίζουν με όρους ψυχολογικούς.
Στον Καστοριάδη, επίσης, ενυπάρχει και η έννοια του φαντασιακού: μια κοινωνία δεν «ταυτοποιείται» (μια και μιλάμε για την έννοια της ταυτότητας), δεν αυτοκαθορίζεται μόνο από το πλήθος των κοινωνικών υποκειμένων. Η συλλογική ταυτότητα κατά Καστοριάδη ανήκει σε μια κοινωνία που είναι σε θέση να σχεδιάζει το μέλλον της, ορίζεται από τη θέλησή της να υπάρχει και που είναι σε θέση να διευθύνεται σύμφωνα με τη δική της βούληση.
● Είστε ειδικός της φιλοσοφίας του λόγου και της φιλοσοφίας της δράσης, με αποτέλεσμα να προσεγγίζετε το θέμα της ταυτότητας και των σχέσεων ανάμεσα στην πολιτική και τη γλώσσα. Ως εκ τούτου, τι θα θέλατε εσείς να σημαίνει ο όρος «ευρωπαϊκή ταυτότητα»;
Ακριβώς γιατί προσεγγίζω το θέμα της ταυτότητας με τον τρόπο που περιγράψατε, θα απαντήσω πως στο συγκεκριμένο οι λέξεις δεν νοηματοδοτούν αυτό που θα ήθελα να σημαίνουν. Ωστόσο, θα ήθελα σίγουρα να χρησιμοποιηθούν οι λέξεις «ευρωπαϊκή ταυτότητα» κατά τρόπο συνεπή, σύμφωνα με αυτό που πραγματικά σημαίνουν, δηλαδή ως προσδιορισμός της ταυτότητας μιας συλλογικής οντότητας (της Ευρώπης), τόσο με την έννοια της σαφήνειας σε αυτό το οποίο αναφέρονται όσο και με την έννοια του να είναι κάτι με το οποίο μπορεί κανείς να ταυτιστεί. Με απλά λόγια, θα ήθελα και να είναι αυτό που σημαίνει και να μπορεί με αυτό να ταυτιστεί ο Ευρωπαίος πολίτης.
● Πώς εξηγείτε ότι κάποιοι Ευρωπαίοι (ειδικά οι νέοι) στρατολογούνται σε ακραίες ή φονταμενταλιστικές δυνάμεις όπως το ISIS;
Τα άτομα που προσχωρούν στο ISIS δεν είναι μόνο νέοι Ευρωπαίοι. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι παιδιά μουσουλμάνων μεταναστών, που εγκαταστάθηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες πριν από δεκαετίες - είναι δηλαδή δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν μια «κρίση ταυτότητας». Δεν γνωρίζουν πού ανήκουν ή πού πρέπει να σταθούν. Δεν νιώθουν να ανήκουν κάπου, βρίσκονται σε σύγχυση - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εξαιτίας δικής τους υπαιτιότητας. Δυστυχώς, όλα δείχνουν πως σε μια σύγχρονη δημοκρατία η μετανάστευση χωρίς πολιτισμική αφομοίωση (με άλλα λόγια, η πολυπολιτισμικότητα) οδηγεί σε συλλογική καταστροφή, καθώς δημοκρατία για μας συνεπάγεται την εκκοσμίκευση του δημόσιου χώρου.
● Οι νεοναζί (οι αυτοαποκαλούμενοι «εθνικιστές») βρίσκονται πλέον σχεδόν σε κάθε κοινοβούλιο στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσχώρησαν και στο γερμανικό Κοινοβούλιο. Είναι «σημείο των καιρών», αποτέλεσμα της «αριστερής μελαγχολίας», σημάδι πως η πολιτική της Ε.Ε. απέτυχε ή ίσως είναι καιρός να επιστρέψουμε στο «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»;
Ολα αυτά ισχύουν, ανάλογα, όμως, με το κράτος-μέλος της Ε.Ε. που εξετάζουμε κάθε φορά, καθώς κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή (η ιστορική διαδρομή της κάθε χώρας παίζει τεράστιο ρόλο σε αυτή τη διαφοροποίηση). Στην περίπτωση των γαλλικών εκλογών, για παράδειγμα, έχει ακόμη ένα διαφορετικό νόημα απ' όσα αναφέρατε: στη Γαλλία, εδώ και μερικές δεκαετίες, υπήρξε μια ισχυρή λαϊκίστικη ψήφος, χωρίς ωστόσο να υπάρχει καμία πραγματικά φασιστική ή ναζιστική δύναμη πίσω από αυτήν.
Παρ' όλα αυτά, η ψήφος αυτή αποδείχθηκε τελικά πολύ χρήσιμη για τους κεντροδεξιούς υποψηφίους, οι οποίοι παρουσιάστηκαν ως η μόνη εναλλακτική λύση απέναντι στους ακραίους εξτρεμιστές. Με αυτή τη «μέθοδο» εξελέγη ο Ζακ Σιράκ το 2002. Ετσι εξελέγη και ο Μακρόν φέτος. Και για τους δύο, η αρχική λαϊκή στήριξη που απολάμβαναν ήταν περιορισμένη. Πρόκειται για ένα εκλογικό κόλπο που εφευρέθηκε από τον Μιτεράν κατά τη δεκαετία του 1980 και, παρ' όλα τα χρόνια που πέρασαν, ακόμη φέρει αποτελέσματα!
● Εμείς (οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί) πιστεύουμε ότι ιστορίες Απελευθέρωσης και Ανεξαρτησίας ανήκουν στη Δύση. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έχει μια αποκλίνουσα άποψη πάνω σ' αυτό. Τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σήμερα στην Ευρώπη από τη φιλοσοφία του;
Ο Καστοριάδης δεν στήριξε την πολιτική του σκέψη σε ατομικιστικούς χώρους (γεγονός που τον καθιστά αξιόλογη εξαίρεση στη σύγχρονη φιλοσοφία, ειδικά στην Αριστερά). Οπως είπα και παραπάνω, γι' αυτόν υπάρχουν λαοί και συλλογικές οντότητες, εμφορούμενα και τα δύο από συλλογικές ταυτότητες. Αυτές τις ιδέες του προσπάθησα να αξιοποιήσω στο βιβλίο μου «Puzzling Identities», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Χάρβαρντ πέρυσι.
● Πώς θα αποκαλούσατε τους καιρούς στους οποίους ζούμε; Μετακαπιταλισμό; Μεταδημοκρατία; Πώς;
Δεν νομίζω ότι είναι χρήσιμο να σκεφτόμαστε τους σημερινούς καιρούς με όρους «μετα-κάτι». Ισως γιατί είμαστε ακόμη πολύ μέσα στα πράγματα για να μπορέσουμε να τα ονοματίσουμε. Ωστόσο, μπορώ να πω με σιγουριά πως βιώνουμε βεβαίως μια νέα μορφή καπιταλισμού, καθώς και μια πολύ δύσκολη στιγμή για τη δημοκρατία.
● Ενώ τα βιβλία αντικαθίστανται από τα smart phones και η δράση από το πόσο ενεργός είσαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πώς μπορεί σε αυτό το πλαίσιο η φιλοσοφία να κάνει τη διαφορά στην καθημερινή ζωή (ειδικά για το μέλλον);
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως οι φιλόσοφοι δεν θα πρέπει να περιμένουν να κάνουν την όποια διαφορά βραχυπρόθεσμα. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τόσο γρήγορα. Αν κάποιος επιθυμεί να κάνει τη διαφορά αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να γίνει ή θρησκευτικός κήρυκας ή πολιτικός ηγέτης. Αυτοί έχουν ακολούθους που φέρουν άμεσα αποτελέσματα...
● Τελευταία, έχουν γίνει πολλά δημοψηφίσματα και σε όλα οι πολίτες φαίνεται να απορρίπτουν τη γραφειοκρατία της Βρυξελλών. Ταυτόχρονα, συμμετέχουν όλο και περισσότερο σε εθνικιστικά κόμματα. Συνιστά αυτό κάποια αντίφαση ή όχι;
Είναι σημαντικό να μη συγχέεται η αρχή της δημοκρατίας (με την έννοια της κυριαρχίας του λαού) με την οποιαδήποτε εθνικιστική ατζέντα. Με τη σύγχρονη έννοια της λέξης -συγκεκριμένα, από τη Γαλλική Επανάσταση-, το «έθνος» πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο όταν θέλουμε να κάνουμε αναφορά σε μια ειρηνική κοινότητα (ίσων) πολιτών και δεν πρέπει να θεωρείται ότι έχει εθνικιστικές ή σοβινιστικές συνέπειες. Υπό αυτή την έννοια, κανένας εθνικισμός δεν προστατεύει καμία δημοκρατία.
● Πιστεύετε ότι η συζήτηση σχετικά με την «ευρωπαϊκή ταυτότητα», που ανοίγει όλο και περισσότερο, μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα όπως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και η μεταναστευτική πολιτική;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και, δυστυχώς, εξαιρετικά απογοητευτικά. Δεν υπάρχει ουδεμία συναίνεση μεταξύ των σημερινών μελών της Ε.Ε. για τα σοβαρά ζητήματα στα οποία αναφέρεστε, διότι δεν υπάρχει καμία συναίνεση για το τι θα πρέπει να γίνει/είναι η Ευρώπη σε είκοσι ή πενήντα χρόνια από τώρα... Αν και ένα τέτοιο θέμα θα πρέπει να αποτελέσει το αντικείμενο της συζήτησης αμέσως.
● Πώς νιώθετε για τον Εμανουέλ Μακρόν και τον Αλέξη Τσίπρα;
Είμαι έκπληκτος για το γεγονός ότι ο Μακρόν κατάφερε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως νέο άνθρωπο, με φρέσκες ιδέες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ενεργό κομμάτι της ελίτ της εξουσίας εδώ και χρόνια! Φυσικά, δεν ισχύει το ίδιο για τον δικό σας πρωθυπουργό. Αν κάτι έχουν, ωστόσο, κοινό οι δυο τους, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, Μακρόν και Τσίπρα, αυτό που πραγματικά εκπλήσσει είναι η διαφορά (η απόσταση αν θέλετε) μεταξύ της επιτυχίας στις εκλογές και της επιτυχίας στην κυριαρχία της χώρας.

 Info:

Ο Βενσάν Ντεκόμπ θα μιλήσει τη Δευτέρα, 9/10/2017, στις 19.30, στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Αuditorium Theo Angelopoulos - Σίνα 31, Αθήνα). Είσοδος ελεύθερη. Εισαγωγή: Δημήτριος Ροζάκης, λέκτορας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ριζοσπαστικοποίηση: ποιους πραγματικά φοβάται η Ευρώπη;
Ευρώπη, μια άλλη χώρα